door Lizi van Vollenhoven

Net als in de afgelopen jaren had Birgit Kuppens al snel het novemberdictee geclaimd in de huiskamercompetitie, ook bekend als het BeNeDictee. Kort na Halloween een griezelstory dicteren is immer echt haar ding. Zo kwamen op 22 november weer meerdere van de usual suspects bijeen in Diest om eens gezellig te huiveren. Na begroetingen, met daarbij versterking van de innerlijke mens (met chocoladeoogbollen en drop in de vorm van spinnen) konden we rustig zitten luisteren naar haar verhaal. Nou ja, rustig … Waar het aanvankelijk een zwoel zomerverhaal leek dat zich in Portugal afspeelde, werd het alras beklemmender en angstiger. 

Eef en Jill, twee avontuurlijke jongedames, hebben het plan eens goed te gaan genieten van wat een Portugees dorp, waar ze in een pousada hun draperies d’amour bijwerken, hun te bieden heeft. Nu, dat is heel wat: vinho verde, pissaladière, cannellinibonen, pappardelle all’arrabbiata en een jolige pizzaiolo die “yolo” roept. Helaas is er ook Lucas, een figuur in een nauwsluitend verenkleed, gewapend met een cavaquinho en vol antropofage gevoelens.  Zoon van een Pekinees en een Duitse herder, met als hobby naaktschilderen en teqball. En helaas geven Eef en Jill te veel toe aan de nolodrankjes zodat ze, al bubblend, uiteengaan. Hoe het met Jill afloopt, vertelt het verhaal niet, maar Eef zwalpt, zat als een zwitser, naar haar date met Lucas. Dit kan niet anders dan slecht aflopen. Het laatste deel van het verhaal (door Birgits echtgenoot Roel gefabriceerd) heeft kwalitatief weliswaar minder lastige woorden, maar qua bloeddorst gaat het slechter. Het Schoon Vlaams kan niet verhinderen dat de gevolgen van de defenestratie van Eef erg plastisch worden weergegeven. Dat ook Lucas het niet overleeft, is een schrale troost. 

Puntjes

Dat het al met al een behoorlijk pittig dictee was blijkt uit de uitslagen: Derde plaats voor Minerva, 22 fouten, tweede plaats voor Rein Leentfaar met 20 (grotendeels vermijdbare) fouten en eerste plaats voor Herman Killens met toch nog 15 (obligate?) fouten. De hekkensluiter had er 46. Het is duidelijk dat we hierna even moesten bijkomen, en dat lukte met een heerlijke en uitgebreide lunch. 

Daarna was het de beurt aan Bob van Dijk. Wie hem kent, weet al dat hij iets heeft met puntjes. Nu, dat kwam ditmaal ook weer duidelijk boven. Al toen hij zijn verhaal voorlas duizelde het mij. De hoeveelheid informatie over punten, majuskels en underscores die op 2,5 A4’tje kon worden gezet, deed mijn oren tuiten. Als extra uitdaging begon Bob met een kleine quiz: wie had niet alleen op de spellingsproblemen, maar ook op de inhoud van de tekst gelet? Met acht vragen kwamen we erachter dat het inderdaad erg lastig was om zoveel tekst ineens op te slaan. Enkelen van ons hadden er nul goed; de beste, een vanwege haar bescheidenheid bekende Voorburgse, die hier dan ook niet met name genoemd wil worden, won met (slechts) vier goede antwoorden.  

Uitdrukkingen

Maar dan het echte dictee: het beschreef de evolutie van het schrift, en dan met name toegespitst op spaties en diakritische tekens. Op de uiteindelijke hamvraag: “Waarom schreef hij zelf Drs. P zonder punt achter de P?” bestaat helaas geen antwoord. Om tot deze conclusie te komen, moesten we ons door woorden, uitdrukkingen en afkortingen als ei zo na, wacho, bobbic, Griekse-ij-ijdeltuiterij, olewesjolem, Lineair non-A non-B, toujours perdrix, O’Duys’, bas-bleu en bluestocking heenworstelen. 

Het nakijken was voor mij een eitje, dankzij het keurige handschrift van Birgit Kuppens. Uit de scores bleek dat dit middagdictee toch wat beter gemaakt was dan dat in de ochtend. De lampiondrager had 41 fouten, op de derde plaats kwam Frank Denys met 27 fouten, voorafgegaan door Herman Killens met 23 fouten, die Rein Leentfaar voor zich moest dulden met 18 verkeerd gespelde woorden. Hierna kwamen de meeste van ons even bij met een drankje, maar een voor een namen we afscheid. Het was weer een leerzame en gezellige boel geweest.