De stampvolle kerk in Voorburg

Tekst en foto’s: Bert Jansen

Menige predikant kan er alleen maar van drómen: een volle kerk. Nochtans werd het de elfde van de elfde werkelijkheid in de Oude- of Martinuskerk in Voorburg, een parel van gotiek. Zij het dat niet het Woord (met bovenkast), maar het woord (met onderkast) centraal stond. Het doet de vraag rijzen: ‘Wat (of wie) is de USP van het Voorburgs Dictee?’

Welgeteld honderdvier (104 mag ook) mensen waren bereid 20 euro neer te tellen om ruim twee uur lang op ongelukkige stoeltjes in een nauwelijks verwarmde kerk met een klembord op hun schoot een dictee van zeventien (17 mag ook) zinnen – door de voorlezer van dienst, burgemeester Hans van der Sluijs, consequent aangeduid als ‘alinea’s’ – neer te pennen.
Het gewonemensentaaldictee had – zeer toepasselijk – het reilen en zeilen rond Sint-Maarten tot onderwerp, en was ontsproten aan het brein van José Stijntjes. Zij is wars van vreemde woorden – of je moet coeliakie en caleidoscopisch als zodanig willen kwalificeren.

Letterlijk struikelen
In het dictee gingen Dichtung und Wahrheit hand in hand, zoals dat gewoonlijk gaat. De dicteeschrijver die in overdrachtelijke zin struikelde over de passage waarin een ADHD-achtig kruidje-roer-mij-niet letterlijk struikelde over het snoer van een hybrideauto, zou búíten de dicteewereld dan ook het grootste gelijk van de dorpspomp hebben, maar níét daarbinnen – dáár kan men zelfs zijn corpulente grootvader zich achter een antenne laten verschuilen. De vraag of zin (alinea) 14 tot de rubriek Dichtung of Wahrheit behoort, leg ik graag voor aan de vaste meeschrijfster dokter Lizi van Vollenhoven. De zin luidt: ‘Het alcoholpromillage in het bloed van de carnavalsgangers is genoeg voor een levercirrose.‘

Voor de gelegenheid tooide Clement Marcoen zich met een mijter.

Rekkelijk
Hans van der Sluijs nam veel twijfels weg door zijn (somtijds wat ál te duidelijke) uitspraak. Ik hoefde mijn oren althans niet te spitsen om de s in anderszins te horen. De klemtoon op afrodisiacum werd afwisselend op de i van lettergreep si (correct) en op de a (onjuist) gelegd, maar dat had natuurlijk geen consequenties voor de schrijfwijze.
De jury, bestaande uit Tanneke Schoonheim, Bosco Smit en Thijs Veraart – allen prominente leden van de Club der Rekkelijken – keurde vrijwel alles goed: 11 novemberviering en elfnovemberviering, elfde en 11^e, ecstasypil en xtc-pil, hybrideauto en hybride auto en zelfs adhd-achtig in plaats van ADHD-achtig. Tja, daarmee krijg je de handen wel op elkaar. De immer goedlachse Tanneke bezwoer mij dat adhd correct was, maar in míjn Groene Boekje staat toch alleen maar ADHD. Ik houd van rekkelijke vrouwen, maar in dicteeland heb ik toch liever precieze.

Wisseltrofee
In de pauze konden de aanwezigen luisteren naar de swingende klanken van Eastend Sixteen. Nee, de band bestond niet uit zestien man, maar uit elf. Dat zal toch geen toeval zijn, op de elfde van de elfde?
De prijsuitreiking lag in handen van de burgervader. Hij mocht de eerste prijs bij de jeugd uitreiken aan Véronique Dekker. Waarschijnlijk lag Véronique al in haar bedje, want oma nam de prijs in ontvangst. Bij de ‘gewone’ deelnemers was de top drie: Antoinette Steemers (15 fout), Diederik Visser (14 fout) en – met ruime voorsprong – Maarit Wittebrood (7 fout). Zij ging met de wisseltrofee naar huis.

Bij de experts, zoals de dicteenomaden in Voorburg genoemd worden, was er een ex-aequosituatie: zowel Pieter van Diepen, Rein Leentfaar als meine Wenigkeit bereikte ongeschonden de finish. Een verkeerd cijfer in plaats van een verkeerde letter gaf de doorslag. Een unicum in dicteeland! Pieter schatte het gemiddeld aantal fouten in het Groot Dictee der Nederlandse Taal bij de prominenten in 2014 het beste (31) en ging met de scudetto (oeps, weer een moeilijk woord – sorry, José) lopen. Die scudetto was trouwens een klokje, net als bij Per seconde wijzer. Alleen is het daar voor de verliezer …

In de pauze speelde het elfkoppige Eastend Sixteen.

Puike organisatie
Het organiserend comité, de Voorburgse Rotaryclubs, komt alle lof toe voor de puike organisatie. Het is knap meer dan honderd mensen op de been te brengen! De recette komt ten goede aan de Stichting Kinderarmoede, die zich inzet voor de minderbedeelde kinderen. De geprivilegieerden in het godshuis konden zich nauwelijks voorstellen dat er anno 2015 in Nederland kinderen zijn die zonder (deugdelijk) ontbijt naar school gaan. Kunst mag dan gedijen op een lege maag, leren gaat er een stuk lastiger op. De recette van 2200 euro is dan ook welbesteed!

Het slotwoord was gewoontegetrouw weer voor Clement Marcoen. Terecht! Hij lardeerde zijn toespraak met geestige terzijdes en calembours (voor degene die er een woord bij wil leren), zoals de even ware als toepasselijke sententie: ‘Het is moeilijker als/dan je denkt.’ Ik houd het erop dat Clement de troef is waar ik in mijn inleiding naar vroeg. Hij is de kers op de taart van het Groot Voorburgs Dictee!