Prof. Edgar du Perron

door Pieter van Diepen

Zijn opa Edgar du Perron, samen met Menno ter Braak oprichter van het destijds gezaghebbende literaire tijdschrift Forum, schreef de roman Het land van herkomst over Nederlands-Indië, en poëzie. Ook kleinzoon prof. mr. C.E. (Edgar) du Perron weet de pen vaardig te hanteren. Hij was, net als in 2014, de auteur van het Groot Juridisch Dictee van The European Law Students’ Association (ELSA), dat op maandag 9 februari werd gehouden.

Tegen halfacht had zich een veertigtal rechtenstudenten verzameld in collegezaal D1.08 van de Amsterdamse Oudemanhuispoort. Plus drie oude mannen, drie dicteetijgers, uit Breskens, Gent en Leiden, voor wie het alweer een tijdje geleden was dat ze een collegezaal hadden betreden. Een vriendelijke jongedame, bestuurslid van ELSA Amsterdam, introduceerde de driehoofdige jury, waarbij meteen duidelijk werd dat het micromicrofoontje dat ze gebruikte allerbelabberdst was. Ik verstond er geen woord van. Ook de wat komisch aandoende act van de drie dames juryleden, die om beurten een spelregel voorlazen, ging door datzelfde rampmicrofoontje zogoed als teloor. En ja, ook de auteur en tevens voorlezer, professor Du Perron, maakte gebruik van dat k…ding. Helaas.

Couperus’ bestseller uit 1906

Leuk verhaal
Het was een leuk verhaal, met de van Louis Couperus geleende titel Van oude mensen …. Tot mijn genoegen zei hij niet “Van oude mensen puntje puntje puntje”, maar “Van oude mensen, gevolgd door een beletselteken, en als u niet weet wat dat is, hebt u een probleem.” De hoofdpersoon, een heel herkenbare, al wat oudere minister van Justitie, moest zich voor de Kamer verantwoorden voor een niet zo handige actie. Door een slinkse manoeuvre van zijn SG, op wie hij zwaar leunde, en die een direct lijntje naar de premier had, liep het slecht af en kondigde hij per ongeluk zijn eigen, niet geheel vrijwillige afscheid aan.

Dat alles was doorspekt met de nodige moeilijke woorden. Niet eens zozeer moeilijke juridische termen, al kwamen die er wel in voor: exploot – in de ‘Juridische begrippenlijst’ op de website www.derechtspraak.nl, die ik als rechtgeaard dicteetijger natuurlijk nog even had doorgenomen, staat ten onrechte “exploot (of exploit)” – en subsidiair, en vooral condicio sine qua non, dat volgens Van Dale gewoon conditio moet zijn. Wel veel klassieke dicteewoorden als cappuccino, blocnote, guerrillaoorlog, sperzieboon, echec, consciëntieus, loep, trukendoos, dommeriken, chic, faliekant en per se. Het was dan ook bepaald niet verkeerd dat de winnaar bij de studenten, Pieter Vos (of heette hij nou Pieter Bos?) slechts zes fouten had. Hij had de iPad mini meer dan verdiend. Ook de winnaar van het zilver, Vincent de Haan, scoorde met twaalf fouten ruim beneden het gemiddelde. Hij kreeg een paar bluetoothspeakers.

Pieter van Diepen na zijn overwinning in het UvA-HvA-dictee in Amsterdam in 2014.

Gehoor
En hoe verging het de oude mannen in Du Perrons gehoor? Wel, die hadden alle drie problemen met hun gehoor. Terwijl we toch als de beste jongetjes van de klas helemaal vooraan zaten. Maar dat microfoontje, hè. En ondanks dat de hooggeleerde voorlezer aan het eind van het dictee uiterst geduldig nog op verzoeken vanuit de zaal inging, ook van tal van studenten met iets jongere oren, en veel fragmenten herhaalde, kwamen er toch hier en daar verrassende resultaten op het papier te staan. Wat te denken van ‘stervoetballer’ in plaats van ‘sperzieboon’, en van ‘meesterdommeriken’ in plaats van ‘linkse dommeriken’?

Zwervende Zeeuw Leentfaar had zijn dag niet. Hij had een fout of tien, waarvan zeker de helft door niet goed verstaan. Maar hij was dan ook de oudste. Zuiderbuur Frans Van Besien en ik eindigden met respectievelijk vijf en vier fouten maar nét voor de student-winnaar. We hadden alle drie conditio sine qua non, en alle drie de staat, waar de auteur in de zin “De rechtszaak was natuurlijk een echec geworden voor de Staat” een hoofdletter wenste. Ik had daarnaast nog “Als koek zou haar tekst er ingaan” in plaats van erin gaan. Daar werden mij door de jury, die zei ‘streng maar rechtvaardig’ te zijn, twee fouten voor aangerekend! Maar verder viel het mee: bij veel woorden die ik niet goed verstond, viel het kwartje na aandachtig liplezen. Ik had geluk. Perrongeluk.