De koh-i-noor (‘berg van licht’), een van de grootste diamanten ter wereld, weegt 109 karaat.

Spelman haalt de Volkskrant uit de brievenbus. Hij bladert direct naar Remco Camperts Somberman. Spelman wilde wel dat hijzelf zo kon schrijven. Gelukkig vindt hij altijd wel een spelfoutje – ook nu. Het stukje gaat over een nachtmerrie. Een oneirodynie, weet hij meteen.
Hij leest: ‘Eva vleit zich in adamskostuum tegen Somberman aan.’ Ah! Spelman stuurt direct een e-mail naar de krant: ‘Het is aanvlijen, al zal Somberman wel blij zijn met zo’n treurige misser. Nou ja, niet echt blij natuurlijk, want hij wil wel somber blijven.’

Tevreden leest Spelman zijn bericht nog eens na. Zo, denkt hij, dat ze het maar weten.

Houdoe
Spelman kijkt naar het uithangbord van een Bredaas café: De Caroussel. Hij loopt naar binnen en stapt triomfantelijk naar de mevrouw achter de bar.
‘Wist u niet dat carrousel met twee r’s en één s gespeld wordt, in plaats van andersom?’

De mevrouw kijkt of ze het in Keulen hoort donderen en zegt na tien lange seconden:
‘Dat maakt niet uit, een caroussel is óók een carrousel. Ik hoor geen verschil.’

Spelman loopt het café weer uit en denkt: ik ben stupéfait, met accent aigu.
‘Oudoe, hè’, roept de mevrouw nog.

‘Hm, volgens Van Dale mag houdoe ook’, mompelt Spelman.

Koh-i-noor
Spelman bezoekt de Tower of London om de Engelse kroonjuwelen te bekijken. Op zich interesseren die hem niet, maar hij wil de koh-i-noor en de Cullinan weleens zien. Die diamanten kent hij uit Van Dale. Hij verkneukelt zich al bij de gedachte dat hij ze binnenkort in een dictee zal stoppen. Dan zal hij quasiachteloos zeggen dat hij ze pas nog heeft bewonderd tijdens een weekendje Londen, en dat koh-i-noor ‘berg van licht’ betekent. Op een lopende band – Engelse discipline – komt hij er voorbij. Spelman denkt: nee, lopendebandwerk is te makkelijk, maar die diamanten komen erin.